Bu ülkenin evlatlarına empati yapmayı öğretmemiz lazım yeniden.

Sıcacık evlerinde önlerine konan iki kap yemeği beğenmeyip “Getir”den pizza getirtmeyi biliyorlar da, üzüm hoşafı ile karnını doyurup cephede can vermeye giden yaşıtlarının ruh halini tahayyül bile edemezler.

Ayakkabıya şükretmek nedir haberleri bile yok.
Bu memlekette 10 yaşına dek, yaz-kış çıplak ayak gezen köy çocuklarından bihaberler. Çanakkale’yi gezerken çarık giydirmek lazım hepsine…
Bununla savaştığını, ölüme gittiğini hayal et demek lazım.
Ki çarık bile lüks o koşullarda…
O yılların gençliği bu sefaleti çekti, sen bugün rahat edesin diye…
Sakın unutma diyebilmek lazım.

Sen şimdi elindeki cep telefonunun tuşuna dokunarak güya tetiğe basıyorsun, oyun niyetine ya…
İşte, yaşıtların, kurşunları bitince, süngüyle düşman üstüne yürüdüler demek lazım. Sen bugün özgür olasın diye, onlara ölmelerini emreden bir komutan vardı demek lazım.

Sonra o komutanın yerine koymalarını sağlamak lazım kendilerini…
15 yaşındaki, henüz bıyıkları terlememiş çocuk askere, “Sana ölmeyi emrediyorum” demenin ağırlığını yüreklerinde hissetmeleri lazım.

Hayatı teknolojiden, cep telefonunun tuşlarından, saçma sapan tiktok videolarından ibaret zanneden gençliğe, Çanakkale’de savaşan 1915 gençliğini anlatabilmek, kalpten kalbe bir bağ kurabilmek lazım.

Vatan ne demek, bağımsızlık olmasa ne olurdu, Çanakkale nasıl geçilmedi; sadece ders kitabında satır değil, senin bugünkü hayatının temelidir diyebilmek lazım.

Atatürk ve Çanakkale şehitlerimizi sonsuz saygı ve minnetle anıyoruz.
Tepelerinde açan kan kırmızı gelinciklere selam olsun.

Bige Güven Kızılay
18.Mart.2021
Alıntı